Klamme handen
Jaren geleden kreeg ik de vraag of ik een avond aan elkaar wilde praten en de gastsprekers wilde introduceren. Het was voor een goed doel en ik kon onmogelijk weigeren, vond ik. Eigenlijk werd het niet gevraagd, maar was het al een uitgemaakte zaak. Terwijl de vergadering doorging en de plannen concreter werden, had ik maar een gedachte: hoe kom ik hier in godsnaam onderuit? Van het idee alleen kreeg ik al klamme handen. Laat staan op de avond zelf. Wat kon ik doen? Me te zijner tijd ziekmelden? Snel een weekendje weg regelen en zeggen dat Robert me verrast heeft?
Gewoon doen
Thuisgekomen reageerde Robert enthousiast: ‘Je hebt toch vaker gepresenteerd? Nou dan, gewoon doen!’ ‘Maar dat is jaren geleden!’, wierp ik tegen. Ik besloot naar Toastmasters te gaan. Tijdens mijn zoektochten naar informatie over zelfvertrouwen ontwikkelen, was ik die naam al eerder tegengekomen. Toastmasters is een internationale vereniging waar je kunt oefenen in het spreken in het openbaar en eerlijke en constructieve feedback krijgt. Dezelfde avond werd ik lid en ging ik als een speer oefenen.
Veel oefenen
Ik leerde dat heel veel mensen het eng vinden om te spreken in het openbaar. Dat stelde me een beetje gerust. En verder leerde ik dat je de gastsprekers die je aankondigt even van tevoren belt en vraagt wat ze gaan vertellen. Zo maakte ik alvast kennis en kreeg ik informatie voor de inleiding. Ik leerde dat het beter is om eerst op te schrijven wat je wil vertellen in plaats van uit de losse pols te praten. En ik leerde dat goed presenteren gewoon heel veel oefening vergt.
Trots!
Dus in plaats van me ziek te melden of een zogenaamd verrassingsweekendje weg, ging ik de uitdaging aan en door mijn angst heen. Nu ik dat zo opschrijf voel ik het weer. Maar ik voel ook de blijdschap en trots die ik tijdens de avond ervoer toen ik merkte dat het goed ging. Het was leuk om te merken dat de gastsprekers bij binnenkomst naar mij vroegen. Ze kenden verder niemand en het voorbereidende telefoongesprek had het ijs al gebroken en ik kon ze een beetje de weg wijzen. Achteraf ben ik dus blij dat ik de uitdaging niet uit de weg ben gegaan. Het is goed om te weten hoe je nee moet zeggen, en soms is het goed om het gewoon maar ‘te doen’.
Gezonde stress
Nu weet ik inmiddels dat als je iets vaker doet, het steeds makkelijker wordt: de regel van vijf. En dat de spanning die daarbij komt kijken, gewoon gezonde stress is, en dat uit je comfortzone gaan goed is voor je zelfvertrouwen. Daarom is het zo leuk om meer te leren over psychologie en daarover te bloggen.
En jij? Wat vind jij van presenteren? Sta je met gemak voor een groep of laat je de beurt ook liever aan je voorbijgaan?
Fijne week en liefs,
Belinda
