Opvoeden en zelfvertrouwen: het verhaal van Michelle Obama
Of ik mee wil
Het is precies een jaar geleden dat ik een appje kreeg van vriendin Marjolein: of ik mee wilde naar Michelle Obama in de Ziggo Dome op 17 april? Ze had twee kaartjes.
Ik had het boek Mijn Verhaal van Michelle Obama in december cadeau gekregen en elk vrij momentje las ik. Als de kerstboodschappen waren uitgepakt, nestelde ik me snel op de bank om weer verder te lezen. En als het huis ’s ochtends nog in diepe rust was, genoot ik van het volgende hoofdstuk.
De autobiografie geeft een openhartig kijkje in het leven van een presidentsvrouw en ik was, net als vele anderen, onder de indruk van Michelle Obama. Niet alleen omdat ze de eerste Afro-Amerikaanse First Lady is, maar ook omdat ze mooie initiatieven startte voor jonge mensen. En omdat ze in 2016 zo’n superleuke indruk maakte tijdens de Carpool Karaoke met James Cordon.
Ben ik goed genoeg?
Bovendien schrijft Michelle Obama openlijk over haar onzekerheid, bijvoorbeeld tijdens de middelbare school. De zin ‘Ben ik wel goed genoeg?’ komt regelmatig terug in het boek. Wat opvalt in de biografie is de manier hoe ze met tegenslag en onzekerheid omgaat: niet opgeven maar naar oplossingen zoeken, hulp vragen en hard werken. Ook opvallend: de manier waarop zij en haar broer worden opgevoed door hun moeder Marian Robinson. Bijvoorbeeld deze uitspraak: ‘Ik voed volwassenen op, geen baby’s.’ Marian Robinson nam haar kinderen en hun behoeften serieus.
Zelfvertrouwen en behoeften horen bij elkaar
Het sluit mooi aan bij zelfvertrouwen. Want onze levensbehoeften en ons zelfvertrouwen horen bij elkaar, zoals yin en yang bij elkaar horen. Als je aandacht geeft aan je behoeften, dan ontwikkel je zelfvertrouwen. Als ouder betekent dat: goed voor jezelf zorgen, en openstaan voor de behoeften van je kind. Want wie goed voor zichzelf zorgt, kan beter voor de ander zorgen.
De psycholoog Maslow had het in 1943 al over onze menselijke behoeften. Zijn beroemde piramide ziet er zo uit: (klik op de afbeelding om ‘m te vergroten)
Onvoorwaardelijk vertrouwen
Toen Michelle in groep 4 zat en klaagde dat ze niks leerde van de lerares die geen orde kon houden, ging Marian achter de schermen wekenlang lobbyen voor haar dochter. Met als resultaat dat Michelle naar een plusklas mocht. Dat waren indirect belangrijke lessen: 1. Het is goed om te vertellen wat je dwars zit en je frustratie toont en 2. Je wordt gehoord en serieus genomen.
In hun tienerjaren luisterde Marian nog steeds aandachtig en zonder oordeel. Ze gaf geen klant-en-klare oplossing maar Michelle en haar broer kregen het advies om zelf na te denken over een oplossing: ‘Handle it how you think best.’ Op de vraag hoe laat ze thuis moesten zijn, was haar antwoord: ‘Wat is een redelijke tijd voor jullie om thuis te komen?’
Er werd veel gepraat tijdens het avondeten, over uiteenlopende onderwerpen. De kinderen kregen geen preek als ze bijvoorbeeld vragen stelden over drugs. Ze kregen indirect de boodschap mee dat ze toch wel de juiste beslissingen zouden maken. Het vertrouwen was er gewoon.
Ik had dit voorbeeld best eerder willen lezen als moeder. Dan had ik het graag uitgeprobeerd: de kinderen zelf laten bepalen hoe laat ze thuiskomen. En vooral luisteren en niet zelf met oplossingen aankomen. Onvoorwaardelijk vertrouwen geven naast onvoorwaardelijke liefde.
Toch onzeker
Als je je nu afvraagt waarom Michelle Obama dan toch schrijft over haar onzekerheid, dan heeft dat vooral te maken met haar huidskleur. Want zo liefdevol als het thuis gaat, zo bot of ronduit racistisch is het buitenshuis. Als ze een afspraak heeft met de studiekeuzeadviseur van haar high school herinnert ze zich slechts een zin van de mevrouw die haar ongeïnteresseerd aankijkt en minzaam zegt: ‘Ik denk niet dat jij Princeton-materiaal bent.’ Michelle behoort op dat moment bij de beste leerlingen van de school. Ze zet toch door, wordt aangenomen op Princeton, werkt keihard en studeert er vier jaar later cum laude af. Maar ook daar is ze als Afro-Amerikaanse in de minderheid en wordt er op haar neergekeken.
Dus toen Marjolein vroeg of ik mee wilde naar de Ziggo Dome om Michelle Obama te zien, zei ik natuurlijk meteen ja. Michelle Obama deed haar uiterste best ons, bijna tienduizend vrouwen en een handjevol mannen, te inspireren:
‘Laat niemand je eigen lat lager zetten dan waar jij gelooft dat die hoort. Durf kwetsbaar te zijn. Want als we over die drempel stappen, groeien we, worden we sterker. En worden we wie we willen zijn.’
Het was een mooie afsluiting van een mooi en inspirerend boek. Als je graag leest of naar audioboeken luistert, dan is Mijn Verhaal zeker een aanrader.